öldüğüm vakit, biraz bekledim. neyi beklediğimi bilmeden bekledim. belki bir umut,
herşeyin daha güzel olmasını umarak bekledim. lakin olmadı. biraz beklettiler öldüğüm yerde.
sonra toprakla seviştirdiler. ve zaman geçtikçe daha da yalnızlaştım. hayattayken olabileceğini
varsaydığım hayallerle kalabalıklaşırken, öldükten sonra iskeletimle baş başa kaldım.
ilk zamanlar eğlenmek için iskeletimde ki kemiklerden bir kaçını oyun oynamak için kullandım. ayak
parmaklarımın kemiklerini bir araya toplayıp toprağa bıraktım. hiç bir kemik kıpırdatmadan
tek tek kemiklerimi toplamaya çalıştım. ilk zamanlar zorlansam da sonraları bu işte ustalaştım.
her işte olduğu gibi bu işten de ustalaşınca sıkıldım. kendime bir arkadaş bulmalıydım.
yan mezarlıkta bir kız iskeleti gördüm. elime ilk gelen kemiğimi kızın olduğu yere doğru attım.
kızın kafatası bir an yükselip " burda da mı rahat yok" diye bağırdı. " rahat yok güzelim " dedim.
benim mezarıma gelsene desem de gelmedi. " ee bari kemiğimi geri ver ben onunla oyun oynuyorum" dedim.
"oyun mu ?" dedi. " " o kadar sıkıldım ki kemiklerimle oyun oynuyorum dedim" oyun oynamak onun biraz
ilgisini çekmiş gibiydi. elinde kemiğimle yavaş yavaş mezarıma doğru geldi. hayattayken tek bir kemik
ismi bile bilmeyen, insan anatomisine çok uzak olan ben, öldükten sonra bu bilgilere muhtaç olur hale gelmiştim.
yanıma gelenin kız olması bile bir tesadüftü.anlaşılan iç güdülerim hala iyiydi. hayattayken de böyleydi.
madem ikimiz bir araya geldik. burda evlenelim küçük küçük iskeletlerimiz olsun dedim. " saçmalama dedi "
evet saçmalıyordum. bunu kısa zaman da anladım, o benim yanıma oyun için gelmişti. burda bile çıkar söz konusuydu.
"öldük, hala neyin peşindesin burda hiç bir şeyin önemi yok" dedim. bana doğru baktı. eğer hayatta olsaydık
muhtemelen sarılıp hüngür hüngür ağlardı. kafatasıma bir öpücük kondurdu. hadi biraz uzanalım, yarın bol bol
oyun oynarız dedi. günlerinde bir önemi yok diye çıkışıcaktım ama vazgeçtim.
ve birlikte tatlı tatlı öldük..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder