biraz dur

pelerinli bir hayatın zorluğu hakkında ki konuda hemfikirdik. 
düşüncelerimizde, superman uçarken pelerini yüzüne dolanıyor ve bir gökdelene çakılıyor,
batman ise sokak serserilerinden pelerinine basıp düştüğü için dayak yiyordu. 
bu konulardan bahsederken o, kornişinden perdeyi sökmüş kendine bir pelerin yapmış bire bir zorluklarını göstermek için çaba sarf ediyordu.
bense anlattıklarını tasdikleyip kafamı aşağı yukarı sallayarak "kesinlikle haklısın" diyordum.

lafını büyük bir ciddiyetle kestim. 

"bak!!" 

"şuanda dünyaya amerika kıtası büyüklüğünde bir göktaşı yaklaşıyor olsa, seninle mutfak tezgahının altına saklanır ve bunun bizi kurtaracağına inanıp gözlerinin içine bakarak gülümserdim." dedim.

sustu.
masadaki çantasının içini büyük bir acele ile karıştırarak,

"öyleyse bende bizi tezgahtan çıkarmak isteyecek insanlara biber gazı sıkarım" dedi.

anlaşmıştık, 
tıpkı onun makarnayı pişirmesine, benimse masayı silip tabakları çıkarma konusunda anlaştığımız gibi.