şimdilik

"intihara mı var meyilin" dedim, o tren raylarının üstünde yürürken.

"Yok" dedi. "o öncedendi"

"önceden nasıldı" dedim.

Güldü.

"Daha önce denedim ölmeyi ama ölemedim, artık denemiyorum, keyfi kaçtı benim için, ölmeyi beklemekten keyif almaya çalışıyorum." 

Sustuk. Susmasından sıkıntı duyduğumu anlarcasına devam etti.

"Hem zaman tren raylarının üstünde yürürken daha hızlı geçiyor sanki" dedi.

"Sen yürümüyorsun" dedim.

Şaşkın bir tavırla “Nasıl yani?” dedi.

"Dünya kayıp gidiyor ayaklarının altından ,sen duruyorsun,  parmak uçlarınla bastığında yere, bir pikabın iğnesi düşüyor plağa ve başlıyor şarkıya. işte senin parmak uçların o iğne ve dünya ayaklarının altında dönüyor yavaş yavaş bir plak gibi. sen duymuyorsun ama sen uçlarındayken parmaklarının, en güzel müziğini çalıyorsun dünyanın." dedim.

"Gerçekten duyabiliyor musun ?" dedi.

"Evet" dedim.

"Gerçekten duyabiliyorum "